Op zeven december 1952 schoot hij in
een boog de wereld der kleuren in. Daarom begint hij zijn werk niet met
een bloem maar met een klodder kleurige verf. Eenvoudig impulsief, direct,
brengt hij de verf naar buiten in een kader van onderliggende, zoekende
kleuren, onderstreept met een lijn van reliëf.
Het begon met een wedstrijd in Wuustwezel. Onbezonnen schreef hij zich
in met 30 andere kunstenaars, 150 werken, 5 critici. Unaniem kiest
de jury voor de bloemen van Michel Vandergeeten.
"De man heeft wel geen akademische techniek, maar wel een zeer groot hart
voor ... kunst!"
Kan ook moeilijk anders. In ruil voor chocolade leerden ze hem in het
Oostblok wat moderne kunst was. Impulsief, puur op het gevoel kocht hij
er het werk op van locale kunstenaars en opende een galerij met hun werk
in de Minderbroedersrui in Antwerpen. Een risico voor hem, een hart onder
de riem voor het Oostblok.
Met de val van de muur, vonden de Oosteuropeanen zelf hun weg naar België.
De galerij had geen zin meer. Maar Michel had wel de zin voor kunst te
pakken !
"Hoe doen die dat nu? Waarom kan ik dat niet? Zulk een streep trekken kan toch iedereen?"
Tot je zelf wil proberen. Uren staarde Michel naar een leeg doek. Het
was zijn zin voor avontuur die de verfborstel stuurde. Avontuur is contact
zoeken, ontdekken, alleen zijn. Schilderen is in jezelf reizen, je kleur
van binnen bekennen ...
Michel is een reiziger. De wereld is zijn leerschool. Zijn hele leven
lang al, breekt hij uit. Op zijn achttiende trok hij met een afgedankte
bestelwagen de wijde oceaan over naar Amerika. Hij bakte frieten in Mexico,
was kapper in Guatemala, naaktloper op de tempels van Tikal en dekschilder
op een bananenboot ... Urenlang witte muren schilderen kan zeer
inspirerend werken!
De schilderijen van Michel Vandergeeten zijn zijn nieuwe avontuur, deze
keer door een innerlijke wereld! Het is zijn kleuren ontdekken.